Saturday, August 13, 2011

ഒരു പതിനഞ്ചുകാരിയുടെ (അ)വ്യക്ത സ്വപ്‌നങ്ങള്‍

ഇറയത്തു നിന്ന് രണ്ട് കൈകളും ആയത്തില്‍ വീശി മഴവെള്ളം തട്ടിത്തെറിപ്പിക്കുമ്പോള്‍ മേലാകെ ചിതറി വീണ വെള്ളത്തുള്ളികളുടെ ഇക്കിളിപ്പെടുത്തലില്‍ രശ്മിയ്ക്ക് കുളിരുകോരി. ഇന്നലത്തെ രാത്രിയിലെ സ്വപ്നത്തിലും താനിതു പോലെ ഇറയത്തു നിന്ന് മഴ നനഞ്ഞെന്നവളോര്‍ത്തു. ജീവിതത്തില്‍ സംഭവിക്കാന്‍ പോകുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ മുന്‍കൂട്ടി സ്വപനത്തില്‍ കാണാന്‍ കഴിയുമോ ? ചില സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ ശരിക്കും ഫലിക്കുമെന്ന് കിഴക്കേതിലെ ജാനുവേട്ടത്തി പറയാറുണ്ട്‌ ; വെളുപ്പാന്‍കാലത്തു കാണുന്ന സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ പ്രത്യേകിച്ചും! രാത്രിയിലെ സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്കും കാലത്തെ സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്കും തമ്മിലെന്താണ് വ്യത്യാസം? അറിയില്ല .തന്റെ സ്വപ്നങ്ങളുടെ നേരവും കാലവും ഓര്‍ത്തെടുക്കാന്‍ രശ്മി വെറുതേ ശ്രമിച്ചു നോക്കി. ഇല്ല ..കഴിയുന്നേയില്ല ..പലപ്പോഴും ഉറക്കത്തിലെ സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ ഒടുവില്‍ ഉറക്കത്തിലൂടെ തന്നെ തീരം കടന്ന് പോകാറാണ് പതിവ് . ഒന്നു രണ്ട് തവണ ചില ദു:സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ കണ്ടു ഞെട്ടിയുണര്‍ന്നിട്ടുണ്ട് . അപ്പോഴെല്ലാം നേരം പാതിരാ കഴിഞ്ഞിട്ടേയുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ . ഇന്നലെ മഴ പെയ്യുന്നത് എപ്പോഴാണ് കണ്ടത് ? രാത്രിയിലോ കാലത്തോ ? ഇല്ല ..അതും ഓര്‍ക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല . പക്ഷേ സ്വപ്നത്തിലും ഇതുപോലൊരു വൈകുന്നേരമായിരുന്നു. മങ്ങിത്തുടങ്ങിയ സൂര്യ വെളിച്ചത്തെ കറുപ്പിച്ചുകൊണ്ട്‌ ഞൊടിയിടയില്‍ ഒരു മൂടിക്കെട്ടല്‍.അങ്ങ് ദൂരെ നിന്ന് തുരങ്കത്തിലൂടെന്നപോലെ അടുത്തടുത്തു വരുന്ന കാറ്റിന്റെ ചൂളം വിളി .വേനല്‍ മഴയുടെ വിളംബരം പോലെ ഒരു മിന്നല്‍ച്ചുഴി വന്നുപോകും മുന്‍പേ മണ്ണിനെ വിറപ്പിച്ചുകൊണ്ടൊരിടിനാദം!

അപ്പോഴാണ്‌ അവളതോര്‍ത്തത് . ഇന്നത്തെ മഴയ്ക്ക്‌ ഇതുവരെ ഇടി മുഴങ്ങിയിട്ടില്ല ..സ്വപ്നത്തിലെ കാഴ്ചകളില്‍ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി പറയാന്‍ ഇതു മാത്രം . പൊടുന്നനെ കാതടയ്ക്കുന്ന ഒച്ചയില്‍ ഇടി മുഴങ്ങി !
"അമ്മേ!!:
നിലവിളിക്കുന്നതിനിടയില്‍ തന്നെ രശ്മി പുറകോട്ടു മറിഞ്ഞിരുന്നു . ശരീരം മുഴുവന്‍ ഭീതിയുടെ തരംഗങ്ങള്‍ തീ പടര്‍ത്തുന്നതവളറിഞ്ഞു .
"രശ്മീ ....എന്തുണ്ടായീ.....??"
ഇന്ദു അകത്തു നിന്നോടിയെത്തുമ്പോള്‍ രശ്മി നിലത്തു ഭിത്തിയില്‍ ചാരി ഇരിക്കുകയായിരുന്നു. അവള്‍ പേടിയും സംശയവും ഇടകലര്‍ന്ന ഭാവത്തില്‍ അമ്മയെ നോക്കി .
"മോളേ ..നിനക്കെന്തെങ്കിലും പറ്റിയോ ?"
രശ്മിയെ താങ്ങി എഴുന്നേല്‍പ്പിക്കുന്നതിനിടയില്‍ അവര്‍ തിരക്കി .
"ഇല്ല ഒന്നുവില്ലമ്മേ ..ഓര്‍ക്കാപ്പുറത്ത് ഇടി വെട്ടിയപ്പോള്‍ പേടിച്ചു പോയി ."
"നിന്നോട് എത്ര തവണ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് മഴയത് ഇങ്ങനെ പുറത്തിറങ്ങി നില്‍ക്കരുതെന്ന് . അതും പോരാത്തതിന് വേനല്‍ മഴ ..ഇടീം മിന്നലും കൂടെ കാണുമെന്നറിയാത്തതൊന്നുമല്ല..നീ കൊച്ചു കുട്ടിയൊന്നുമല്ലെന്നോര്‍ക്കുന്നത് നന്ന് ."

ഇന്നലത്തെ സ്വപ്നത്തെക്കുറിച്ച് അമ്മയോട് സൂചിപ്പിക്കണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു. പിന്നെ അത് വേണ്ടെന്ന് വെച്ചു. അതമ്മയെ കൂടുതല്‍ ശുണ്ഠി പിടിപ്പിച്ചേക്കുമെന്ന് തോന്നി . അമ്മയുടെ കൂടെ അകത്തേയ്ക്ക് നടക്കുമ്പോള്‍ രശ്മിയുടെ മനസ്സു മുഴുവന്‍ കുട്ടികളും മുതിര്‍ന്നവരും തമ്മിലുള്ള അതിര്‍വരമ്പായിരുന്നു..'മുതിര്‍ന്നവര്‍ സ്വപ്നം കാണാറില്ലേ ? മുതിര്‍ന്നു കഴിഞ്ഞാല്‍ മുറ്റത്തിറങ്ങി മതിയാവോളം മഴ കൊണ്ടൂടേ ? പൂന്തോട്ടത്തിലെ പൂക്കളെ തഴുകി മണത്തൂടേ? പാട്ട് പാടുന്ന കിളികളെ തേടി തൊടിയിലൂടെ ഓടി നടന്നൂടെ? അതിലെന്താ പൊരുത്തക്കേട് ..ഒന്നുമില്ല അത്ര തന്നെ . എന്നിട്ടും അമ്മ എന്തിനാണ് ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് തന്റെ പ്രായത്തെ ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തുന്നത്? പോരാത്തതിന് പെണ്‍ കിട്ടിയാണെന്നൊരെടുത്തു പറച്ചിലും!'
രശ്മിക്ക്‌ ശരിക്കും അരിശം തോന്നി .

ഇന്ദു കുളി കഴിഞ്ഞ്‌ നനഞ്ഞ മുടി തോര്‍ത്തിക്കൊണ്ട്‌ വരുമ്പോഴും രശ്മി അതേ ഇരിപ്പായിരുന്നു . അച്ഛന്റെ ടേബിളിനടുത്തേയ്ക്ക് കസേര വലിച്ചിട്ട് കമ്പ്യൂട്ടറിന്റെ കീ ബോര്‍ഡില്‍ അലസമായി വിരലോടിച്ചു വെറുതേയിരിക്കുന്നു .
"മോളേ .."
അവര്‍ അടുത്ത് വന്ന് മകളുടെ ചുമലില്‍ പിടിച്ച് കൊണ്ട് വിളിച്ചു .
"പേടിയൊക്കെ മാറിയോ ?"
"മഹും..അതപ്പഴേ പോയമ്മേ .."
അവള്‍ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
"അമ്മേ ..നീനുവും രേഷ്മയുമെല്ലാം കംബ്യൂട്ടര്‍ കോഴ്സിനു ചേരുന്നുണ്ട് .അവര്‍ മാത്രമല്ല ക്ലാസ്സിലെ മിക്ക കുട്ടികളും പോകുന്നുണ്ട് .എനിയുക്കും കോഴ്സിനു ചേരണമെന്നുണ്ട് . വൈകിട്ട് ആറ് മുതല്‍ ഏഴ് വരേയുള്ളൂ..ട്യൂഷന്‍ കഴിഞ്ഞാല്‍ നേരേ കംബ്യൂട്ടര്‍ സെന്‍ററിലേയ്ക്ക് പോകാന്‍ സാധിയ്ക്കും."
അവള്‍ പ്രതീക്ഷയോടെ അമ്മയെ നോക്കി .
"എന്തിനാ ഇപ്പോള്‍ പ്രത്യേകിച്ചൊരു കോഴ്സിനു ചേരല്‍ സ്കൂളില്‍ കബ്യൂട്ടര്‍ ലാബ് ഉള്ളതല്ലേ ? മാത്രമല്ല ഇപ്പോള്‍ റഗുലര്‍ കോഴ്സിന്റെ ആവിശ്യമില്ലതാനും .."
അവര്‍ നെറ്റി ചുളിച്ച് മകളെ നോക്കി .
"സ്കൂളിലെ ലാബൊക്കെ പേരിനു മാത്രമാ ..അതിലെ സിസ്റ്റം പകുതിയും ചത്തതാ..ആളെ കാണിക്കാന്‍ വേണ്ടി മാത്രം ഒരു കബ്യൂട്ടര്‍ ലാബ് .."
"എന്നാല്‍ പിന്നെ മോര്‍ണിംഗ് ബാച്ചില്‍ ജോയിന്‍ ചെയ്യാന്‍ പറ്റില്ലേ ?"
"രാവിലേ ട്യൂഷന്‍ ഇല്ലേ അമ്മേ ? പിന്നെപ്പോഴാ സമയം ?"
"വേണ്ട വേണ്ട ..ആറു മണിക്കു ശേഷമുള്ള പഠിത്തമൊന്നും വേണ്ട ..അല്ലെങ്കില്‍ തന്നെ തിരിച്ച് വരുന്ന വരെ ആധിയാ..നീയൊരു വളര്‍ന്ന പെണ്‍കുട്ടിയാ രശ്മീ ..നീ അതെന്താ ആലോചിക്കാത്തേ?? "
അവര്‍ വീണ്ടും മകളെ അവളുടെ പ്രായത്തിന്റെ പരിമിതികളെപ്പറ്റി ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തി .
"എന്തു പറഞ്ഞാലും വളര്‍ന്ന പെണ്‍കുട്ടി അല്ലെങ്കില്‍ മുതിര്‍ന്ന പെണ്‍കുട്ടി !! കേട്ടു കേട്ട്‌ മടുത്തു ..ഞാന്‍ വളര്‍ന്നതെന്റെ കുറ്റമാണോ ? അമ്മയെന്തിനാണിങ്ങനെ പേടിക്കുന്നത്? ഇതു പഴേ കാലമൊന്നുമല്ല എനിക്കൊരു പേടിയുമില്ല ."
രശ്മിയുടെ ശബ്ദം ദേഷ്യവും സങ്കടവും ഇടകലര്‍ന്നിടറിയിരുന്നു.
"നീ പറഞ്ഞത് തന്നെയാണ് മോളേ കാരണം .ഇതു പഴയ കാലമല്ല ..പെണ്‍കുട്ടികള്‍ ഉള്ളവര്‍ക്കേ അത് മനസ്സിലാകൂ ..പെണ്ണിന് കാലത്തെയും പ്രായത്തേയും ഒരുപോലെ പേടിച്ചേ മതിയാകൂ കുട്ടീ ..നിനക്കതിപ്പോള്‍ മനസ്സിലാകില്ല .."
കയ്യിലെ നനഞ്ഞ തോര്‍ത്ത്‌ നിവര്‍ത്തി കുടഞ്ഞ്‌ അവര്‍ അകത്തേയ്ക്ക് നടന്നു.

രാത്രി ഭക്ഷണത്തിനൊരുമിച്ചിരിയ്ക്കുമ്പോള്‍ രശ്മി അച്ഛന്റെ മുന്നില്‍ വീണ്ടും വിഷയമവതരിപ്പിച്ചു .ഇത്തവണ അമ്മ പഴയതിലും ശക്തിയായി തന്നെ എതിര്‍ത്തു .
"അല്ലെങ്കില്‍ തന്നെ ഹൈ സ്കൂള്‍ കഴിയട്ടെ റെഗുലര്‍ കോഴ്സിനു ചേരാവല്ലോ? അതുമല്ലെങ്കില്‍ വെക്കേഷന്‍ സമയത്ത് നോക്കാം ..അത് വരെ സ്കൂള്‍ ലാബിലെ പഠിത്തം മതി .."
രശ്മി നിരാശ നിഴലിച്ച കണ്ണുകളോടെ അച്ഛനെ നോക്കി.
"തല്‍ക്കാലം നീ അമ്മ പറേന്നത് കേള്‍ക്കു മോളേ .. അല്ലെങ്കില്‍ നീയീ കോഴ്സ് കമ്പ്ലീറ്റ് ചെയ്യുന്നത് വരെ ഇവിടെ അടിയന്തിരാവസ്ഥ നില നില്‍ക്കും ..അതിലും ഭേദമല്ലേ തല്‍ക്കാലം ഇതു വേണ്ടെന്ന് വെയ്ക്കുന്നത് . "
"ഹും !"
രശ്മി നീരസത്തോടെ മുഖം താഴ്ത്തി . പിന്നെ കഴിപ്പ്‌ മതിയാക്കി എഴുന്നേറ്റു പോയി .
"അച്ഛനും മോള്‍ക്കും എല്ലാം ഒരുതരം കുട്ടിക്കളിയാ .പത്രത്തിലും ടീവീലുമൊക്കെ ഓരോ വാര്‍ത്തകള് കാണുകേം കേള്‍ക്ക്വേം ചെയ്താല് ചില ദിവസങ്ങളില്‍ ഉറങ്ങാറ് കൂടിയില്ല .."
"എന്റെ ഇന്ദൂ നീയിങ്ങനെ അവള്‍ടെ മുന്നീ വെച്ച് , ഓരോന്ന് വിളിച്ചു കൂവല്ലേ ..അവള്‍ കൊച്ചു കുട്ടിയല്ലേ . നീ പറയുന്നപോലെ ചിന്തിക്കാനുള്ള പാകതയൊന്നും അവള്‍ക്കായിട്ടില്ല .."
"മ്ഹും ..വിശ്വേട്ടനെന്തറിഞ്ഞിട്ടാ ഈ പറേന്നെ. അവള്‍ക്കു വയസ്സ് പതിനഞ്ചു കഴിഞ്ഞു. ഞാനവളുടെ അമ്മയാ ..എനിക്കാധിയുണ്ട് ..കാരണം ഞാനുമൊരു പെണ്ണാ ..പെണ്‍കുട്ടികള്‍ വളരുമ്പോള്‍ അമ്മമാരുടെ മനസ്സില്‍ തീയാളുമെന്നു പറേന്നത്‌ വെറുതെയല്ല ..നിങ്ങള്‍ക്കത് മനസ്സിലാവില്ല .ഇനി ഇപ്പൊ എന്തു ന്യായം പറഞ്ഞാലും ശരി സന്ധ്യയ്ക്ക് ശേഷമുള്ള ഒരു കോഴ്സിനു പോക്കും വേണ്ട ..അതിനി ഡോക്ടറേറ്റെടുക്കാനായാലും ശരി. "
അവര്‍ കഴിച്ച പാത്രങ്ങള്‍ ഓരോന്നായി അടുക്കിയെടുത്തു.
അയാള്‍ മറുപടിയൊന്നും പറയാതെ വെറുതേ ആലോചനയില്‍ മുഴുകിയിരുന്നു ..
"കൈ കഴുകുന്നില്ലേ ? അതോ മോളേപ്പോലെ സ്വപ്നം കണ്ടു തുടങ്ങിയോ ?"
"അവള്‍ക്കെന്തു സ്വപ്നം ? "
അയാള്‍ മുഖമുയര്‍ത്തി ചോദിച്ചു .
"എന്തെന്നും ഏതെന്നുവൊന്നുവറിയില്ല ..അന്തോം കുന്തോമില്ലാതെ ദിവസവും ഓരോന്ന് കണ്ടെന്നു പറേന്നെ കേള്‍ക്കാം .."
"ഹഹ ..അത് കൊള്ളാം അതും അവളുടെ കുറ്റമാ? ഈ പ്രായത്തില്‍ എല്ലാ കുട്ടികളും ഇങ്ങനൊക്കെ തന്നയാ..നീ എല്ലാ കാര്യത്തിലും അവളെയിങ്ങനെ വരിഞ്ഞു മുറുക്കരുത്.. അത് പിന്നീടവള്‍ക്ക് തന്നെ ദോഷം ചെയ്യും .."
"ഞാന്‍ വരിയാനും മുറുക്കാനുമൊന്നും പോകുന്നില്ലേ ..അല്ലെങ്കില്‍ തന്നെ ഞാന്‍ വെറും നാട്ടിന്‍ പുറത്തുകാരി. അച്ഛനും മോള്‍ക്കും എപ്പോഴുമുള്ള ന്യായവും അത് തന്നെയാണല്ലോ ."
ഇന്ദു ഒരു ദീര്‍ഘ നിശ്വാസത്തോടെ അടുക്കളയിലേയ്ക്ക് നടന്നു .
ടീ വിയുടെ റിമോട്ടും കയ്യില്‍ പിടിച്ച് ഹാളില്‍ നിന്നിരുന്ന രശ്മി അമ്മയുടെ സംസാരം മുഴുവന്‍ കേള്‍ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .അവള്‍ക്കെന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരസ്വസ്ഥത അനുഭവപ്പെട്ടു . ഒരു വലിയ തെറ്റ് ചെയ്ത പോലെ മനസ്സിന്‍റെ പിരിമുറുക്കം അവളുടെ മുഖഭാവം എടുത്തുകാട്ടി .

അന്നുറങ്ങാന്‍ കിടക്കുമ്പോഴും രശ്മിയുടെ മനസ്സു മുഴുവന്‍ അമ്മയുടെ വാക്കുകളായിരുന്നു ..'തന്റെ വളര്‍ച്ചയില്‍ അമ്മയെന്തിനാണിങ്ങനെ പേടിക്കുന്നത് . രണ്ട് വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പ് തനിക്കു പ്രായം തികഞ്ഞു എന്നറിഞ്ഞ ദിവസം അമ്മയ്ക്കെന്തു സന്തോഷമായിരുന്നു.
അടുത്ത വീടുകളിലൊക്കെ മധുരം കൊടുത്തു . വീട്ടിലന്ന് സദ്യ തന്നെയുണ്ടാക്കി . കുളിച്ചു വന്ന തന്നെ പട്ടു പാവാടയും ബ്ലൌസുവിടുവിച്ച്
അണിയിച്ചോരുക്കിയതും അമ്മ തന്നെ. തന്റെ നിറുകയില്‍ ഉമ്മ വെച്ചമ്മ പറഞ്ഞതിപ്പോഴും ഓര്‍ക്കുന്നു .
"എന്റെ കുഞ്ഞൊരു വലിയ പെണ്ണായി ..!"
അന്നമ്മ ഒരുപാട് നേരം വാ തോരാതെ സംസാരിച്ചു . അമ്മയുടെ കുട്ടിക്കാലത്തെക്കുറിച്ചും , തെരണ്ട് കുളിയുടെ നാളുകളില്‍ ചന്ദനവും മഞ്ഞളും മേലാകെ തേച്ച്‌ പിടിപ്പിച്ച് അമ്മമ്മയുടെ കുളിപ്പിക്കലും...അങ്ങനെ ഒരുപാടു കാര്യങ്ങള്‍ ..
അമ്മമ്മയുടെ ചെറുപ്പത്തില്‍ പെണ്‍കുട്ടികള്‍ ഋതു മതിയാകുന്നത് ഒരുത്സവം പോലെ ആഘോഷിക്കപ്പെട്ടിരുന്നത്രേ !. വീട്ടിലെയും അയലത്തെയും പെണ്ണുങ്ങള്‍ ഒത്ത് ചേര്‍ന്ന് കുരവയിട്ട് ആര്‍പ്പു വിളിച്ചിരുന്നു ..വീട്ടുകാര്‍ക്കും നാട്ടുകാര്‍ക്കും ഒരുപോലെ സദ്യ വിളമ്പുന്ന പതിവുമുണ്ടായിരുന്നു . വയസ്സ് തികഞ്ഞ പെണ്‍കുട്ടികളുടെ പേരില്‍ ഗന്ധര്‍വ ക്ഷേത്രത്തില്‍ പ്രത്യേക വഴിപാടുകള്‍ നടത്തുമായിരുന്നു.
ഗന്ധര്‍വ്വന്‍ കൂടിയ പെണ്ണിന്റെ ജീവിതം ഇടിയേശി മണ്ട കരിഞ്ഞ തെങ്ങുപോലെയെന്ന് അമ്മമ്മ പറയുമാരുന്നത്രേ..അമ്മമ്മയുടെ ഒന്‍പത് മക്കളില്‍ ഏറ്റവും ഇളയതായിരുന്നു അമ്മ ..അതുകൊണ്ട് തന്നെ തനിക്കു അമ്മമ്മയെ കാണാനുള്ള ഭാഗ്യം ലഭിച്ചില്ല.എങ്കിലും അമ്മയുടെ ഓര്‍ത്തെടുക്കലുകളിലൂടെ പലപ്പഴായി അമ്മമ്മയുടെ ഒരു ഏകദേശ രൂപം മനസ്സില്‍ പതിഞ്ഞിട്ടുണ്ട് .

ഒരിക്കല്‍ വെറുതേയൊരു നേരമ്പോക്കിന് അമ്മയോട് ചോദിച്ചു ;

'അമ്മ സ്വപ്നം കണ്ടിട്ടുണ്ടോ? .'
ഋതുമതിയായ രാവില്‍ ആഭരണങ്ങളും അലങ്കാരങ്ങളുമണിഞ്ഞ്‌ മംഗല്യ താലത്തില്‍ പുടവ പിടിച്ച് നില്‍ക്കുന്നത് സ്വപ്നം കണ്ടിട്ടുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞു. മാത്രമല്ല ആ നാളുകളില്‍ എല്ലാ പെണ്‍കുട്ടികളും അങ്ങനൊക്കെ കാണാറുണ്ടത്രെ .

പക്ഷേ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം അതേപോലൊരു രാത്രിയില്‍ താന്‍ കണ്ട സ്വപ്നം പേടിപ്പിക്കുന്നതായിരുന്നു .സ്വപ്നത്തിലെ കാഴ്ച്ചയുടെ കടും നിറം ചുവപ്പ് മാത്രമായിരുന്നു . അതെ.. കട്ട പിടിച്ച ചോരച്ചുവപ്പ് . കിടക്കവിരിയാകെ ചോരയില്‍ കുതിര്‍ന്നു ചോരത്തുള്ളികള്‍ താഴെയ്ക്കിറ്റുവീഴുന്നുണ്ടായിരുന്നു .. തനിക്കു പിറകില്‍ ആജാനുബാഹുവായ ഒരുമനുഷ്യന്‍ ..അല്ല മനുഷ്യനെപ്പോലെ എന്നേ പറയാനാകൂ ...അയാളുടെ ശരീരമാകെ കരടിയെപ്പോലെ നീണ്ടു വളര്‍ന്ന കട്ടിരോമങ്ങള്‍ .. എഴുന്നു നിന്ന കട്ടിരോമങ്ങള്‍ അയാളുടെ മുഖം അവ്യക്തമാക്കിയിരുന്നു ..കണ്ണുകള്‍ തീക്കട്ട പോലെ ചുവന്നു തുടുത്തിരുന്നു ..അയാളുടെ കൈവിരലുകളില്‍കത്തിപോലെ കൂര്‍ത്തു വളഞ്ഞ നീണ്ട നഖങ്ങള്‍ .കൈകള്‍ രണ്ടും കോര്‍ത്ത്‌ പിടിച്ച് പിന്നിലൂടെ തന്റെ കഴുത്തിലെയ്ക്ക് അയാള്‍ കൂര്‍ത്ത നഖങ്ങള്‍ ആഴ്ന്നിറക്കുന്നു..
ശരിക്കും അലറി വിളിച്ചു പോയി ..
അച്ഛനും അമ്മയും ഓടിയെത്തുമ്പോള്‍ താന്‍ ബെഡില്‍ കുത്തിയിരുന്ന് കാല്‍മുട്ടുകളില്‍ തല കുമ്പിട്ട്‌ തേങ്ങുകയായിരുന്നു ..പിന്നീട് അന്ന് മുഴുവന്‍ അമ്മയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചാണൂറങ്ങിയത് . അന്നത്തെ സ്വപ്നത്തെക്കുറിച്ച് പിറ്റേന്നമ്മയോട് പറഞ്ഞിരുന്നു .
അമ്മ നെഞ്ചോട് ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ചാശ്വസിപ്പിക്കുകയാണുണ്ടായത്‌ ..
"സാരല്ലാ...ന്റെ കുട്ടി അങ്ങനൊന്നും കണ്ടിട്ടില്ല ..ഒക്കെ വെറുതേ തോന്നുന്നതാ ..നാളെ തന്നെ ദേവിയ്ക്കൊരു നിറമാല നേരണം.."
നിറമാല ദേവി സ്വീകരിച്ചിട്ടോ എന്തോ ?..അറീല്ല ..പിന്നീടൊരിക്കലും ഉറക്കത്തില്‍ നിലവിളിച്ചിട്ടില്ല .

ഏതാനും ദിവസങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം ഒരു രാത്രിയില്‍ രശ്മി വീണ്ടുമൊരു സ്വപ്നത്തിലേയ്ക്കു വഴുതി വീണു ..ഒരു വൈകുന്നേരം... വിജനമായ കടല്‍ക്കരയില്‍ കാറ്റ് കൊണ്ട് നടക്കുകയാണ് അച്ഛനും അമ്മയും താനും ..മുണ്ടും ആഷ് കളര്‍ ഷേര്‍ട്ടുമാണ്‌ അച്ഛന്റെ വേഷം..അമ്മ റോസ് കളറില്‍ വയലറ്റ് പൂക്കളുള്ള സാരി ഉടുത്തിരിക്കുന്നു .. ഇതിനു മുന്‍പൊരിക്കലും അമ്മ അതുടുത്ത് കണ്ടിട്ടില്ല ..ക്രീം കളറിലെ മിഡീം ടോപ്പുമാണ് താന്‍ ധരിച്ചിരുന്നത് ..അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും നടുവിലായി രണ്ട് പേരുടെയും കൈകള്‍ കോര്‍ത്ത്‌ പിടിച്ചാണ് തന്റെ നടത്തം ..ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് അച്ഛന്റെ തമാശകളി ല്‍ മൂവരും ഒരുപോലെ ആര്‍ത്തു ചിരിക്കുന്നുണ്ട് .. പെട്ടെന്നാണ് ആര്‍ത്തലച്ചോരു തിരമാല തീരം കവര്‍ന്നത് ..തിരയിറങ്ങിയപ്പോള്‍ അമ്മയെ കാണാനില്ല താനും അച്ഛനും മണ്ണില്‍ പറ്റിപ്പിടിച്ചു കിടക്കുകയായിരുന്നു ..പൊടുന്നനെ അമ്മയുടെ നിലവിളി കേട്ട്‌ കടല്‍ തിരകളിലേക്ക് നോക്കി ..അവിടെ ..തിരകള്‍ക്കു മീതേ ഇളകിയാടി അയാള്‍ നടന്നു നീങ്ങുന്നു ...ശരീരം മുഴുവന്‍ നീണ്ടു വളര്‍ന്ന രോമങ്ങളുമായി അതേ കരടി മനുഷ്യന്‍ ..അയാളുടെ തോളില്‍ തല കീഴായി കിടന്ന് അമ്മ അലറി വിളിക്കുന്നു ..
"അച്ഛാ... അമ്മ . .അയ്യോ ...അച്ഛാ .!!"
താന്‍ അച്ഛനെ നോക്കി കരഞ്ഞ് വിളിക്കുന്നുണ്ട് ..അഛന്‍ പക്ഷേ ..കടലിലേയ്ക്ക് നോക്കി മിഴിയനക്കാതെ ഒരേ നില്‍പ്പ് തന്നെ ..താന്‍ വീണ്ടും വെപ്രാളത്തോടെ തീരത്തേയ്ക്കോടുന്നു..ഇളകി മറിഞ്ഞ് വന്ന ഒരു തിര തന്നെ വീണ്ടും കരയിലേയ് ക്കടിച്ചുതെറിപ്പിച്ചു.
ഒരിക്കല്‍ക്കൂടി അച്ഛനെ വിളിച്ചു തിരിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഒരു വിളിപ്പടകലെയ്ക്ക് അഛന്‍ തിരിച്ച് നടന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു ...അച്ഛനെന്താണിങ്ങനെ..
അച്ഛന് അമ്മയെ വേണ്ടേ.?? ഇപ്പോള്‍ കടലില്‍ അങ്ങ് ദൂരെ ഒരു പൊട്ടുപോലെ അമ്മയെ കാണാം ..പൂഴി മണ്ണില്‍ കാല്‍ മുട്ടുകളൂന്നി കിതപ്പോടെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി .... കടലിനു സമാന്തരമായി കണ്ണെത്താത്ത തീരത്തിലെയ്ക്ക് അച്ഛനും നടന്നു മറയുന്നു .. കരയിലും കടലിലുമായി അച്ഛനും അമ്മയും പൊട്ടു പോലെ മറയുന്നതും നോക്കി നിസ്സഹായയായ ഒരു പെണ്‍കുട്ടി തീരത്തിരുന്നു ശബ്ദമില്ലാതെ നിലവിളിച്ചു ..കാതങ്ങള്‍ക്കപ്പുറത്ത് നിന്ന് അമ്മയുടെ ശബ്ദം ചിലമ്പിച്ച് വരുന്നപോലെ തോന്നി ;
"മോളേ ...നീ മുതിര്‍ന്ന പെണ്‍കുട്ടിയാണെന്നോര്‍ക്കണം ..
നിന്നെ നോക്കാന്‍ ഇനി നീ മാത്രമേയുള്ളൂ ..സൂക്ഷിക്കണം .."

2 comments:

  1. നമ്മളും നമ്മുടെ ചുറ്റുപാടുകളും മാറുകയാണ്...
    നമുക്ക് ചുറ്റിലുമുള്ള ഓരോ അമ്മമാരെയും വരച്ചു കാട്ടിയിരിക്കുന്നു ...
    പലതും നേടാനുള്ള ഓട്ടത്തിനിടയില്‍..
    നഷ്ടമാവുന്നതെന്തെന്നു നമ്മള്‍ തിരിച്ചറിയുന്നില്ല..
    നന്നായിട്ടുണ്ട് സുരേഷ്... അഭിനന്ദനങ്ങള്‍ ..

    ReplyDelete